Zweef je met me mee?

“Zweef je met me mee?” Dat is meestal de vraag die in de lucht hangt zodra ik vertel dat ik werk met magische truffels. Want ja, truffels, dat klinkt voor velen al snel een beetje zweverig. Maar wat als ik je vertel dat juist deze ‘zweverige’ ervaringen me hebben geholpen om met beide benen steviger op de grond te staan?

Ik ben een beelddenker. Mijn hoofd spreekt in beelden, kleuren en symbolen. Tijdens mijn eerste truffelreizen zag ik de meest wonderlijke taferelen. Eén beeld is me altijd bijgebleven: ik zag mezelf overspoeld worden door de zee. De golven kwamen van alle kanten, ik verloor mijn evenwicht en dacht even dat ik zou verdrinken. Pas later begreep ik de symboliek. Water staat voor voelen, en net als in die zee had ik vaak het gevoel dat mijn emoties me overspoelden. Ik probeerde ze te begrijpen, te beheersen, vast te houden met mijn hoofd. Maar juist die controle maakte dat de stroming me meesleurde.

Gaandeweg ontdekte ik dat ik niet verdronk. Hoe meer ik me overgaf aan het water, hoe meer ik voelde dat het me droeg. Mijn gevoeligheid bleek geen zwakte, maar een schat aan informatie, als ik maar durfde te luisteren. Onder die golven vond ik delen van mezelf die ik ooit had weggedrukt om te overleven. Stukjes die gehoord wilden worden. De overtuigingen “ik ben te gevoelig” en “ik kan het niet aan” mochten plaatsmaken voor iets nieuws: ik heb een groot gevoelsleven waarin diepe wijsheid verborgen ligt. Ik noem het diepzielduiken, de moed hebben om onder de oppervlakte te gaan en te ontdekken wat er werkelijk leeft in mij. Zo werd mijn gevoeligheid mijn kompas in het leven, in plaats van een irritante eigenschap.

Tijdens een andere reis zag ik iets dat mijn blik nog verder opende. Ik zweefde door het universum en voelde me verbonden met alles wat leeft. Alsof ik toegang kreeg tot een oud collectief geheugen, de verhalen van de aarde zelf, opgeslagen in archetypische beelden en oeroude wijsheid. Mijn hoofd, dat altijd wilde snappen, viel even stil. Ik besefte dat mijn brein vooral functioneert binnen de grenzen van oude overtuigingen: wat goed is, wat fout is, dat wat hoort. Maar daarbuiten, in die vrije, stromende ruimte, ontvouwde zich iets groters. Alsof er hele golven van inzicht door me heen stroomden over wie ik werkelijk ben, wat mijn missie is en waarom ik hier ben.

Bij De Verdiepende Reis noemen we dat authentieke intelligentie: de wijsheid die niet uit je hoofd komt, maar uit de diepte van je wezen. De intelligentie van het hart, van de ziel, van dat wat weet zonder te hoeven denken.

Dus ja, als mensen vragen of ik “zweef”, glimlach ik. Ja ik zweef regelmatig, soms met en soms zonder truffels, maar nooit om te ontsnappen aan de werkelijkheid.

Ik zweef om te voelen, te ontdekken en te landen, steeds dieper in mezelf. Ik zweef om boven mijn eigen beperkende overtuigingen uit te stijgen naar een completere versie van mezelf.

Misschien herken jij ook iets van dat verlangen om te zakken in jezelf, om te luisteren naar wat er onder jouw oppervlakte leeft. Truffelreizen kunnen daarbij een liefdevolle spiegel zijn: ze nodigen je uit om te voelen in plaats van te begrijpen, om te zakken in plaats van te stijgen. Wie weet wat jij tegenkomt als je de sprong waagt, misschien een fantasierijke zweefvlucht waar je eerst nog niks van snapt en niet om gevraagd hebt. Dan reis ik een stuk met je mee, om jouw wijsheid te ontdekken door jouw symboliek te helpen vertalen. Zo wordt het juist een zachte landing in wie je werkelijk bent.

Warme groet,

Roos