Ik weet al langere tijd dat ik in dit leven geen moeder zal worden. Dat besef kwam niet als een plotseling besluit, maar groeide langzaam, als een zacht weten van binnenuit. Het is een bewuste keuze, één die voortkomt uit een diep verlangen om ruimte te houden. Ruimte om mijn eigen pad te volgen, me verder te verdiepen in wie ik ben, en anderen te begeleiden in hun persoonlijke en spirituele ontwikkeling.
Soms wordt er nog steeds vanuit gegaan dat vrouw-zijn vanzelf samenvalt met moederschap. Alsof dat het natuurlijke eindpunt is van onze reis. Maar voor mij voelt het anders. Mijn pad beweegt zich op een ander vlak, ook voedend, ook dragend, maar op een andere manier. Ik geef leven aan inzichten, aan verbinding, aan groei. En dat is óók een vorm van scheppen.
Tijdens een reis met psychedelica mocht ik iets bijzonders ervaren. Ik kwam in contact met mijn vrouwelijke voorouderlijn, generaties vrouwen die mij voorgingen. Ik voelde hun aanwezigheid, hun kracht, hun liefdevolle steun. Alsof ze tegen me zeiden: “Het is goed. Jij mag dit anders doen. Jij mag jouw eigen weg gaan.”
In dat moment viel er iets op zijn plek. Ik voelde dat mijn keuze niet alleen van mij is, maar gedragen wordt door iets groters. En tegelijk kwam er ook ruimte voor rouw, om de moeder in mij die nooit moeder zal zijn. Die zachte, zorgende energie die geen kind in haar armen zal houden, maar wel aanwezig blijft in alles wat ik deel, voel en begeleid.
Het was een ontmoeting van loslaten en omarmen. Van verdriet én vrede.
Ik vond een diepe rust in het besef dat mijn leven niet minder volledig is zonder kinderen. Dat mijn bijdrage, mijn liefde, mijn scheppingskracht, andere vormen mag aannemen.
Sindsdien voelt mijn pad helderder. Vrijer. Alsof ik werkelijk toestemming heb gekregen om helemaal mijn eigen weg te bewandelen, met open hart, zonder twijfel.
Want moeder zijn kan op vele manieren. En soms betekent het simpelweg dat je leert moederen over jezelf, over je groei, en over de ruimte die je voor anderen creëert.
Wendy